Mario Draghi po përdor pozicionin e tij si kryeministër italian për të dhënë një gjë që ai kurrë nuk mund ta merrte me mend kur ishte drejtues i Bankës Qendrore Europiane: stimul masiv fiskal.
Në muajt e tij të parë në detyrë ai tashmë është në rrugën e duhur për të kaluar mbi 70 miliardë euro në mbështetje të ekonomisë. Kombinuar me masa stimuluese të miratuara nga qeveria e mëparshme, që shton mbi 170 miliardë euro për të mbrojtur familjet dhe bizneset e vendit nga pandemia. Qeveria thotë se kjo do të shtyjë deficitin e buxhetit të këtij viti në 11.8% të prodhimit që thotë qeveria, duke e bërë atë përpjekjen më të madhe stimuluese në Europë.
Draghi po vepron nga bindja se ekonomitë e Europës do të jenë më të forta në planin afatgjatë nëse autoritetet fiskale dhe monetare punojnë së bashku për t’i tërhequr ato përsëri në rrugë të mbarë sa më shpejt të jetë e mundur. Ndërsa kjo nënkupton drejtimin e borxheve masive në periudhën afatshkurtër, alternativa mund të jetë një cikël gjysmë masash dhe zgjerimi anemik që do të linte Italinë dhe Bashkimin Europian të mbeteshin gjithnjë e më shumë pas SHBA.
Kjo strategji gjithëpërfshirëse është shfaqja më e guximshme e një ndryshimi të rrjedhës në filozofinë fiskale në Europë që nga reagimi i drejtuar nga kursimet ndaj krizës sovrane një dekadë më parë. Vendosmëria e Draghi për të bërë rritje si lojtari i politikës së tij çimenton vendin e Italisë së bashku me Francën në pastrimin e kufizimeve të mundshme në shpenzime dhe përfitimin e gatishmërisë së tregut për të nënshkruar rimëkëmbjen ekonomike.
Shpenzimet shtesë do ta shtyjnë borxhin italian afër 160% të prodhimit këtë vit, më të lartë edhe se 159.5% të prekur pas ndikimit shkatërrues të Luftës së Parë Botërore. Fondi Monetar Ndërkombëtar parashikon që ekonomia e Italisë do të zgjerohet me 4.2% këtë vit, më shpejt se mesatarja e zonës euro. Por planet e deficitit të Draghi janë më agresive se ato të ndonjë kolegu të tij europian.
Draghi bëri një emër për veten e tij kur ishte kreu i Bankës Qendrore Europiane me premtimin e famshëm për të bërë “gjithçka që duhet” për të shpëtuar euron, duke sinjalizuar në tregje se ishte i gatshëm të çonte politikën monetare në kufijtë e saj. (Bloomberg)/Scan tv/
